وقتی جامعه خالی از شخصیت های غنی فرهنگی شود و قدر گنجینه های فرهنگی خود را نداند ، لایه ی بسیار مهم اندیشه وران به تدریج کمرنگ و کمرنگ تر می شود ، طبقه ی که در جامعه باید صدای مردم شود برای حاکمان جامعه و کمک حال حاکمان جامعه شود برای مدیریت بهتر جامعه در راستای پیشرفت و پیشبردهایی که یک ملت برای رفاه به آن نیازمند است .

شاید مشکلاتی که ما درگیر آن هستیم به خاطر نبود اندیشه وران باشد ، نبودی که در آینده اگر فکری به حال آن نکنیم برای جامعه ی ما گران تمام می شود.

همین العان با پیدایش سلبریتیسم کم آفتی به پیکره ی فرهنگی ما نخورده !!!

یک مشت مانکن دو زاری و یه شاهی که هیچ موقع درک نکردم چطور تریبون های فرهنگی افتاده دست این ها !!!

من مکیده ام ز قلب او ، هزار آرزوی او

شعری از رضا براهنی

به جز دو دست من، دو چشم من، لبان من
به جز دو دست او، دو چشم او، لبان او
کس از کسان شهر را خبر نشد
که من مکیده ام ز قلب او، هزار آرزوی او
کس از کسان شهر را خبر نشد
که این درخت خشک را
من آفریده ام
کس از کسان شهر را خبر نشد
که آبشار شیشه ها فرو شکست و ریخت
و یک زن از خرابه های قلب من رمید
و مردی از خرابه های قلب او گریخت
به جز دو قلب ما، درون خانه ای ز خانه های شهر،
کس از کسان شهر را خبر نشد
که کشتن است عشق، عشق کشتن است
کس از کسان شهر را خبر نشد
که مردن است عشق، عشق مردن است
کنون ایستاده ام میان چار راه شهر
شفای من، درون خانه ای ز خانه های شهر نیست
شفای من درون قلب عابران چار راه نیست
شفای من درون ابرهای روی کوه هاست
شفای من درون برف هاست
ایستاده ام میان چار راه شهر
ببار! هان ببار! هان ببار، ابر! و نعره می زنم
که گرچه مرده قلب من، ولی نمرده روح من
ببار! هان ببار! هان ببار، ابر

سخن من نه از درد ایشان بود

برویم ای یار، ای یگانه‌ی من!
دست مرا بگیر!
سخن من نه از درد ایشان بود،
خود از دردی بود
که ایشانند!
اینان دردند و بودِ خود را
نیازمند جراحات به چرک‌اندر نشسته‌اند.
و چنین است
که چون با زخم و فساد و سیاهی به جنگ برخیزی
کمر به کین‌ات استوارتر می‌بندند.

برویم ای یار، ای یگانه‌ی من!
برویم و، دریغا! به هم‌پاییِ این نومیدیِ خوف‌انگیز
به هم‌پایی این یقین
که هر چه از ایشان دورتر می‌شویم
حقیقت ایشان را آشکاره‌تر
در می‌یابیم!

با چه عشق و چه به‌ شور
فواره‌های رنگین‌کمان نشا کردم
به ویرانه‌رباط نفرتی
که شاخساران هر درختش
انگشتی‌ست که از قعر جهنم
به خاطره‌یی اهریمن‌شاد
اشارت می‌کند.

و دریغا ــ ای آشنای خون من ای همسفر گریز! ــ
آن‌ها که دانستند چه بی‌گناه در این دوزخ بی‌عدالت سوخته‌ام
در شماره
از گناهان تو کم‌ترند!